Sıradan bir gündü. Parkta çocuklar oynarken ben de başlarını bekliyordum. Dalmış gitmişim. Nereye gittiğimin farkında bile değilim. Bir anda kulaklarımda bir ses netlik kazandı. O ana kadar duyduklarım sadece sesti. Ama o an işte o an duyduklarım kulağımda bir saniye bile kalmadan kalbime indi. Oyun oynarlarken sohbet ediyorlardı belli ki. Konu nasıl oraya gelmişti bilmiyorum ama geldiği yerde ben de vardım. “Her şey kavga ile başladı” dedi. Buz kestim bir anda. Hani hazırdım her şeye hani bizim için en iyisi buydu. Ne oldu şimdi ilk darbede yıkılmak var mıydı? Yıkılmak değil de annelik zormuş be..Küçücük yüreğin büyük büyük lafları nasıl da dokunuyor insana. Bana dokunması bir yana da ona dokunan yanını görmek işte o çok acı. Onun o kabullenen yanı yok mu içimi nasıl eziyor bilemezsiniz. Görünürde her şey yolunda hafta sonu babasında hafta içi bende. Oysa babasıylayken bir yarısı bende benimleyken bir yarısı babasında. Tam olamıyor hiç. Hep yarım hep eksik. Bende de durum farklı değil. Çoğalırken eksildim ben de. Anne oldum çoğaldım derken yalnız kaldım eksildim. Eksildik evet biz eksildik. Bizi üzenleri sildik sandık ama silinmez izleri yok sayamadık. Her defasında canımız yandı. İçimizde yeni izler kaldı. Ama neyse ki zaman hepsini aldı. Aslında beraberken de yarımdık hatta yarımdan da azdık. Sonunda bunun farkına vardık. Mutluluk adına almamız gereken yolları nihayet aldık.