Okuma bayramındaydık. Herkes en güzel kıyafetlerini giymiş, saçlar yapılı, kalpler heyecanlı. Yüzlerde mutlu bir tebessüm….Yerlerimize oturduk, gözümüz sahnede herkesin aklı kendi çocuğunda. Bir de derinden gelen bir ses var acaba dedirten. Sessizlik salona hakim olurken ses iyice kendini belli ediyor. Evet evet birisi ağlıyor ve kim olduğunu anlamamız bizi rahatlatmıyor! Hemen önümde oturan anne dimdik duruyor. Pes etmemeye niyetli ama her sesle sanki gitgide kaskatı kesiliyor. Elindeki kamera yavaş yavaş anlamını yitiriyor. Çocukların çıkma vakti geliyor. Müzik, hareket, coşku başlıyor ama hiçbiri sesi bastıramıyor. Ağlama sesi şiddetleniyor. Hemen arkasında duran öğretmeni de kontrol edemeyince baba kollarına aldığı gibi çekip kurtarıyor. Her durumda hayatın devam ettiği gibi gösteri devam ediyor. Ses de yavaş yavaş kesiliyor. Bir yandan izliyor bir yandan da hadi diyorum hadiiii.. Eminim herkes içinden hadi diyor ve onunda gösteriye katılmasını çok istiyor. Bir kaç deneme daha yapıyorlar. Aradan katılıp tekrar alıyorlar. Olmadı ne yapalım bir dahakine. Annesi derin bir nefes alıp çocuğunun yanına gidiyor. Bizler aman ezberlerini unutmasa bari diye düşünürken onların derdi çok farklı. Duygu patlamasının en âlâsını yaşarken yine de gösteriye çıkma cesaretini göstermiş olmasına ve çocukların durumu bu kadar olağan karşılamalarına çok seviniyorum. Eve dönüş yolunda canımın “provalarda çok iyiydi keşke katılabilseydi” demesi, arkadaşı için üzülmesi de çocukların onu nasıl sahiplendiklerinin en güzel kanıtı. Evet çok şanslı ki sahipsiz değil. Arkasında duran ailesi, yanında onu destekleyen ve herşeyden önce ona inanan arkadaşları var.