Toz pembeydi benim hayallerim, hiçbir prüz yoktu. Kıpır kıpırdım, yerimde duramayan bitmeyen enerjili neşe dolu bir insandım. Hayatımdaki her şeyi ben istemiştim olmuştu. Şu evlilik meselesi ise nedense kontrolümden çıkmıştı. Bu benim zayıf yönümdü. Çok istediğim evlilik gecikirsem elimden kayıp gidecekmiş gibi geliyordu. Belki bundandı bütün acelem…Acele etmiştim evet bu doğruydu ama yine kendim istemiştim ve yanlış seçim değildi neyse ki…Hadi evlilikte acele etmiştim onu bir şekilde anlayabiliyordum da neden bu kadar erken anne olmak istemiştim işte onu bir türlü anlamıyordum. Evlikteki pembe günler bitmeden pembe patikli günlere hazırlanmaya başlamıştım bile. Enerjim yine tamdı koşuşturmadan hiç ödün vermiyor yine yerimde duramıyordum. Ta ki erken gelen ve beraberinde de bir sürü sorunu getiren bebeğim doğana kadar. Pilim bitmiş dünya durmuştu. Bugüne kadar olmadığım kadar mutsuz, ümitsiz ve kaygılıydım. Anne olduğumu tadına vara vara anlamayı çok isterken bir anda hiç olamayacağımı sandığım kadar anneydim. İliklerime kadar anne olduğumu hissediyordum. Bu zorlu durum beni anneliğe hemen adapte etmişti. Günler çok zor ve yoğun duygularla doluydu. Acele acele gittiğim yolumda anneliği de hızlıca öğrenmiştim. Zor günlerin ardından doğan güneşle yeniden toz pembe hayatıma dönmek için hazırdım. Şimdi hayatım eskisinden daha da toz pembeydi. Yaşadığım sıkıntılar beni hayata daha da bir sıkı bağlamıştı. Evet yorgundum evet hiçbir şeye yetişemiyordum ama evde beni bekleyen sağlıklı bir çocuğum vardı. Sağlıklı çocuğumun sağlıklı annesi olmak herşeye değerdi.