Anne baba ayrı olunca insan bir türlü tam olamıyor. Parçalanmış bir ailenin içinde parçalarını kaybetmiş bir şekilde yüzümde sahicilikten uzak bir gülümsemeyle hayata baktım ben hep. İçimdeki hüznü yüzüme yansıtmam ayıpmış gibi hiç belli edemedim. Hayatın benim için anlamı öyle derin öyle gizliydi ki kendime bile fısıldamayı hiç istemedim. Gün ışığına çıkarmamak üzere hapsettiğim duygularım benim en zayıf yanımdı. Bu zayıf yanımı kimseler görmesin diye hapsetmiştim duygularımı. Ama bir gün evlenip de anne olunca işler değişti. Buraya kadardı benim maceram diye düşünsem de korkacak bir şey yoktu çünkü hapsettiğim yerde tutmayı başardığım duygularımın yerinde yeller esiyordu. Anne olduğumda hissettiğim ve tanıştığım güçlü duygular içimde zamanla yok olmaya yüz tutmuş zayıflıklarımı tamamen söküp atmıştı. Kimselerin farkında olmadığı yoğun duygularla anne olmuştum ben. Anne babanın bir araya gelmeden büyüttüğü bir çocuk olarak kendi çocuğumun yanında olmak hem de babasıyla benim için yeterince özeldi. Kendi çocukluğumda annemin yanındayken babamı babamın yanındayken de annemi özlediğim günlerdeki yaşadığım hüzün, çocuğumun hiç yaşamamasını istediğim bir hüzündü. Benim için bir çocuğun büyürken başka hiçbir şeye ihtiyacı yoktu, tek ihtiyacı olan şey sevgiydi. Bu nedenle çocuğumu büyütürken kafam son derece rahat beklentim ise hiç yoktu. İnsanların farkında bile olmadığı değerlerin kıymetini bilerek anne olmuştum ben. Bu yüzden çocuğuna ne yaptıracağını şaşırmış annelerin telaşı hiç yoktu bende, benim tek derdim aile olabilmekti.