Bazen kendimi koca bir ağaca benzetiyorum. Köklerini salmış koca bir ağaç. Dallarım uzun. Dallarım kısa. Dallarım çeşit çeşit. Kimi yolunda gider, kimi yolundan sapar başka yöne gider. Ama hepsi gökyüzüne çıkmak ister. Her şeye herkese uzanacak bir dalım var benim, ben anneyim. Uzanan dallarımda taşıyamadıklarım da var elbet. Taşıyıp yorulduklarım da. Her dalım ayrı bir güzel. Ama en güzeli dallarımda yeşeren filizler. Filizlerin çok olduğu dallarım, ağacıma renk katan can damarlarım, çocuklarım. Ya bindiği dalı kesmeye kalkanlar yüzünden kurumaya yüz tutan dallarım. Uzayıp gökleri delmek isteyen dallarım gibi kurumaya can atan dallarım da mı var benim. Var tabi olmasa hayat olmazdı ki. Ağacımın dalları aynı renkte tek düze olsa, olmaz ki. Hadi diyelim olsa kim konar benim dallarıma, kim güvenir bana, kim dalımda can olmak ister, kim benimle dallanıp budaklanmak ister. Kimse…
Olmaz işte olmaz dallanıp budaklanmadan göklere erişmenin mutluğu olmaz. Göklere bakar dallarım. Ya bakamayan dallarım. Taşıdıklarım, taşıyamadıklarım, yarı yolda bıraktıklarımla dallanıp budaklanırken taşımak isteyip de taşımadıklarım var ya.. Onlar benim köklerim. Yapmak isteyip de yapamadıklarıma, taşımak isteyip de taşıyamadıklarıma dal olmadım sanmayın. Gökyüzüne uzatamadım belki ama kimsenin görmediği derinliklere saldım onları. İçten içe büyüttüm, besledim. Kimselere göstermedim, dokundurtmadım. Gücümü köklerimden aldım. Bu sayede yere sağlam bastım. Başım sıkışınca köklerim koştu yardımıma. Kırılan dallarıma yeniden hayat veren, kurumaya yüz tutanlara ısrarla can veren hep köklerim oldu. Köklerimdi can damarlarımı besleyen. Derin karanlıklarda yol alan köklerimle anne oldum. Karanlıktan korkmadan yol aldım. Köklerimin gücü ile dallanıp budaklandım, can oldum. Göklere kollarını açan kocaman bir ANNE oldum.