O da anne ben de

Telefonunuzu kullanabilir miyim? dedi. Elbette buyrun dedim. Yüz ifadesi, sesi o kadar endişeli ve tedirgindi ki. Önemli birşey yok değil mi diye sorma gereği hissettim. Ürkek gözlerle ne diyeceğini bilemeden bir iki cümle söyledi. Üstüne gitmedim. Aradı arayacağı yeri ama cevap alamadı. Beti benzi iyice attı. Dokunsan ağlayacak. Bir haftadır çocuğumu görmüyorum dedi. Kadıncağızın o bitkin, o her an hayattan kopacak halinin nedeni anlaşıldı. Anlaşıldı anlaşılmasına da elden ne gelir. İçim bir tuhaf oldu. Annelik yanım hemen devreye girdi. Ne diyeceğimi bilemedim. Gözümün önünden bir sürü sahne geçti. Soru sorup yaralarını deşmek istemedim. O da anne ben de diye düşünürken birden okulundan bugün ben alacaktım dedi. Tamam yine alırsın dedim. Ama telefonunu açmadı dedi. Olsun sen çıkışına yetiştikten sonra bir sorun olmaz ki dedim. Ama telefonunu açmadı dedi. O kadar ihtiyacı vardı demek ki çocuğunun sesini duymaya, başka birşey düşünemiyordu belli ki. Sustum. Bir süre sonra siz bilmiyorsunuz onları bana çocuğumu vermek istemiyorlar, her haftasonu sorun çıkarıyorlar dedi. Ne desem ki hiç bilmediğim yerler buralar. Canı yanmış yanacağı kadar bir de ben yakmayayım. Canını acıtırım diye yine sustum. Tutunacak dal arar gibi bakınca tuttum elinden. Güçlü ol diyebildim, demesi kadar yapması kolay olmasa da. Cevap vermedi. İçini ferah tut herşey güzel olacak dedim ve buna inanmayı gerçekten çok istedim. Suratındaki ifadesizlik değişmedi. Sessiz sessiz uzaklaştı. Sıkıntıları dertleri bende kaldı. Oysa hiç birini bırakmadan gitti. Keşke bırakabilseydi de biraz olsun hafifleseydi. Karışık duygular içerisindeyken telefonum çaldı. Bilmediğim bir numara. Efendim dedim, efendim dedi. Kimi aramıştınız dedim küstahca seni dedi. Hemen anladım durumu. Telefonu evde unutan çocuğun babası görmüştü ve kendi telefonundan aramıştı beni. En uygun dille durumu izah ettiğimde yine tarif edemeyeceğim bir tavırla “aramasınnnn” dedi. Koridordan bizi dinleyen anne hemen yanımda beliriverdi. Durumu o da hemen anlamıştı. Bir anda beni rahatsız etmez değil mi dedim ve kendimden nefret ettim. Ben bunu 16 sene çektim merak etmeyin aramaz dediğinde girecek delik aradım. O nerde ben nerdeyim. İnsanlıktan çıktım, belki de hiç insan olamadım. Olduğumu sandım.

O da anne ben de” hakkında 1 yorum

  1. Geri izleme: Yeni bir anne hikayesi eklendi. | Sesli Masallar

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir