Herkes anne olamaz derler ya işte ben onlardan biriydim bence. Niye çocuk yapmıştın derseniz es kaza oluvermişti. Hatta öyle ki menopoza girdiğimi düşünmüş, hamile olduğumu 6. ayımda fark etmiştim. Düşünün artık anne olmaktan ne kadar uzakta olduğumu. Evet, çok uzaktım ama bir o kadar da yakınmışım meğer. Öğrenmemle anne olmam arasında sadece 3 ay vardı. Hayır, ben anne olamam deme fırsatım bile olmamıştı. Bu yüzden zorunlu bir annelikti benimkisi. Zorunluluğum beni kıskaçları arasına alamamıştı, anne olmuştum ama sadece laftaydı. Bendeki tek değişiklik doğumdan sonra kalan kilolarımdı. Benden çok eşim bakmıştı çocuğuma, geceleri bile mamasını yapan altını değiştiren çoğu zaman oydu. Bezinin kirlenmiş olacağı veya karnının aç olacağı benim aklıma bile gelmiyordu. Ancak bezinden kokuların taşması veya ağlaması gerekiyordu ki ben durumu fark edeyim. Yerlerde çıplak dolaşmış, yemeğini yemiş yememiş beni hiç rahatsız etmiyordu. Kendi karnım acıktığında ne yiyorsam ona da veriyordum. 6. ayından itibaren neredeyse çiğnemeden yuttuğu yemekleri rahatlıkla yer duruma gelmişti. Ne istediğini söyler duruma geldiğinde ise artık tamamen başının çaresine bakabiliyordu. Bu beni annelikten çabucak kurtardı diye düşünürken zorunlu anneliğimin beni birden kıskıvrak yakaladığını yeni yeni hissediyordum. Omzuma konan bu meleği biraz geç de olsa kabullenmem rahatlığımdan hiçbir şey almamıştı ama bana birçok şey kazandırmıştı. Ben çocuğuyla beraber büyücek bir anneydim. Hatta çocuğunun büyüteceği bir anne olacaktım belki de.