Camın önünde ben, sokağın tam ortasında omuzları düşmüş ağır ağır adımlarla ilerleyen can. Rutine bindi binmesine ama her gidiş içimde bir yerlerde dönüşü olmayan yollar açtı. Babasına doğru gidişi, arkasından baktığımı bilişi, o yorgun o durgun hali..O sokakta kaybolana kadar ben de kendimi kaybediyorum. Usul usul camdan uzaklaştığımda yeniden kendimi buluyor, içimi ezen duyguları birer birer eziyorum. Bayıldığım sessizlikten artık nefret ediyorum. Sessizlik artık içe dönüş ve bekleyiş benim için. Devir teslim günlerinden biriydi. Sokakta oynamak isteyen canımı geri çevirememiştim. Erken geleceği tutmuştu babasının. Nerede çocuğum diye hesap soruşu, sanki benim çocuğum değilmiş gibi tavrı ne desem ki… Biliyordum bulmak beş dakikamı alacaktı ama oyalanıyordum. Gözlerimden akan yaşlarla arkadaşının kapısındaydım. Ortadan kayboluşuna ya da babasının tavrına değil de bir saat erken gidecek olmasına ağlıyordum. Sımsıkı sarıldım, gözümden akan yaşlar için bir iki cümle sarf ettim. Neredesin seni bulamadım, baban geldi falan filan.. Ne kadar uzatmaya çalışsam da hatta önümde çok uzun zaman da olsa bana yetmeyecek. Çantasını almak için yukarı çıktım, hissiz bir halde yapılması gerekenleri yapıp indim. Kaçınılmaz son hep yanımda. Uzun bir aradan sonra ilk defa ellerimle teslim ettim ve cama yetişemedim. Ben farklı duyguların içinde kaybolurken onlar da sokakta çoktan kaybolmuşlardı. Benim için artık yedi kat el olan birisinin onun babası olması nasıl bir şeydi. Canımı yabancı birisine teslim etmişim gibi yaşadığım sıkıntı, endişe nereye kadardı. Bu duygular benimle ömür boyu mu gelecekti. Hiç kurtulamayacak mıydım? Canım büyüyecek kocaman adam olacak, devir teslimler bitecek belki de o zaman girdiğim dönülmez yollardan birer birer dönecek ve rahatlayacaktım.